De boycot van Outspan fruit – ‘pers geen Zuid-Afrikaan uit’ –, de acties tegen Shell, de steun voor Nelson Mandela en het ANC, de aanslagen op de Makro-vestigingen; dertig jaar lang hield apartheid in Zuid-Afrika de gemoederen in Nederland bezig. De Nederlandse anti-apartheidsbeweging heeft tussen 1960 en 1990 honderdduizenden mensen tot actie aangespoord. De gevoelens in Nederland zijn in die periode verschoven van verbondenheid met de Nederlandssprekende ‘Boeren’ in Zuid-Afrika naar massale solidariteit met de onderdrukte zwarte bevolking. Het Amsterdamse Leidseplein barstte uit zijn voegen toen op 16 juni 1990 Mandela het Nederlandse volk kwam bedanken voor de steun. Dit boek beschrijft hoe de anti-apartheidsbeweging erin slaagde de publieke opinie in Nederland te doen kantelen. Hoe Nederland langzaam maar zeker in actie kwam. En hoe die acties zich ontwikkelden; van het braaf burgermansprotest in de jaren zestig, via de inventieve boycotacties in de jaren zeventig en tachtig, tot de ongekend harde aanslagen van RARA vanaf 1985. Maar ook wordt uitgelegd hoe de Nederlandse regering erin slaagde de eisen van de beweging steevast af te wijzen. Toch struikelden drie kabinetten op een haar na over de kwestie van de apartheid. Nauwgezet, met oog voor detail, maar ook voor de soms pijnlijke excessen portretteert Roeland Muskens één van de belangrijkste sociale bewegingen van Nederland.