Begin april 1919 werd de Duitse deelstaat Beieren het toneel van grootschalige sociale onrust, van een sociale revolutie. In grote delen van Beieren werd de macht overgenomen door raden van arbeiders, boeren en soldaten. Kranten werden onder censuur gesteld, er werd begonnen met de opbouw van een Rood Leger en in München werd door de Centrale Raad van de Beierse Raden een `regering van volkscommissarissen’ benoemd en de Radenrepubliek Beieren uitgeroepen. De opstand werd ondersteund door mannen en een enkele vrouwen uit de MSPD, USPD en KPD, benevens activisten uit anarchosyndicalistische hoek. Tegenstanders van de opstand aan de linkerzijde waren functionarissen en kader van de MSPD en KPD. In samenspel tussen deze linkse elite, het rechtse kamp en een militaire macht bestaand uit Reichswehr en extreem rechtse vrijkorpsen werd een tegenoffensief georganiseerd. Na een week was de opstand in een groot deel van Beieren in bloed gesmoord, alleen het radenbestuur rondom München bleef in eerste instantie behouden voor de revolutie. Met dit lijvige werk heeft de auteur tegenweer willen geven aan de gevestigde en communistische historiografie over de Radenrepubliek Beieren, die de opstand respectievelijk negeren dan wel als sociaaldemocratisch samenzwering presenteren. Tot op microniveau beschrijft de auteur het verloop van de gebeurtenissen, zonder de macro-ontwikkelingen uit het oog te verliezen. Doorspekt met veel materiaal ontleend aan openbare en privé archieven, interviews met ooggetuigen en secondaire literatuur wordt de geschiedenis vertelt van mensen die geen genoegen namen met een halfbakken (parlementaire) democratie en die het Duitse militarisme verafschuwden. Een interessant visie op een radicaal democratisch experiment dat een kort leven beschoren was.