Hoogst actueel boek over de `modernisering’ van het gevangeniswezen in Turkije. Sinds medio oktober 2000 zijn enkele duizenden Turkse politieke gevangen, verspreid overTurkije, in hongerstaking gegaan tegen de invoering van een nieuw bajessysteem. De Turkse regering heeft een groot aantal nieuwe bajessen laten bouwen waar de gevangenen in individuele cellen worden opgesloten en waar ook een groot aantal isolatiecellen aanwezig is. De politieke gevangenen, die tot voor kort met grote aantallen samen op een cel zaten, vrezen van elkaar geïsoleerd te raken en op deze wijze nog gemakkelijker slachtoffer te kunnen worden van marteling. Tot op heden (dec. 2001) heeft deze hongerstaking aan een zeventigtal hongerstakers en sympathisanten buiten de bajes het leven gekost. In Duitsland vindt de Turkse bajesstrijd weinig weerklank en de auteurs vermoeden dat dit verband houdt met het bijna niet meer voorkomen van langdurig vastzittende politieke gevangenen. Markant dat het bij de auteurs niet is opgekomen dat dit gebrek aan solidariteit misschien ook te maken zou kunnen hebben met het feit dat het overgrote deel van deze hongerstakers lid zijn van een aantal Turkse splintergroepen met stalinistische achtergronden. Binnen deze groepen wordt in de bajes een soort kadaverdiscipline in stand gehouden en worden ideologische tegenstanders (met name anarchisten en links-communisten) geïsoleerd en soms zelfs fysiek uitgeschakeld. Dat doet uiteraard niets af aan het mensonterende karakter van het bajessysteem in Turkije (en elders).