Na de ineenstorting van het staatssocialisme lijkt nu ook de zegevierende westerse markteconomie op haar laatste benen te lopen. De sociale en ecologische kwalen blijken chronisch, de kosten beginnen boven d baten uit te groeien: de markt is niet meer rendabel. Terwijl linkse politici en intellectuelen marktconform en democratisch bevlogen aanmonsteren op de titanic, maakt Robert Kurz zich uit de voeten. Zijn analyse maakt duidelijk dat staat en markt twee polen vormden van een en hetzelfde moderniseringsproces, een proces dat zijn grenzen heeft bereikt. De huidige toestand van de wereld wordt ontcijferd als de absolute grens van de modernisering en als het einde van het warenproducerende systeem. Bij het scheiden van de markt werpt een ander, nieuw licht op de moderne geschiedenis: op het automobiele tijdperk, op democratie en dictatuur, op kolonialisme en dekolonisatie, op klassenstrijd en strijd tussen de seksen. En of het daarbij nu gaat om neo-patriottisme of verlichtingsdenken, om identiteitswaan of het postmoderne ‘anything goes’, om het primaat van de politiek of de wonderen van de markt, de weke illusies van de democratische intelligentsia worden polemisch ontrafeld.