Miljoenen Noord-Amerikanen werken voor hongerlonen. Aangemoedigd door de belofte van sociale hervormingen waarbij ieders leven door een arbeidsplaats zou verbeteren, besloot Barbara Ehrenreich zich bij het leger van de slechtbetaalden aan te sluiten. Ehrenreich verhuisde naar Florida en vervolgens naar Maine en Minnesota. Daar huurde ze de goedkoopst mogelijke kamers en werkte ze als serveerster, kamermeisje, schoonmaakster, bejaardenhulp en verkoopster. Al gauw moest ze vaststellen dat de ‘minste’ baantjes een enorme mentale en lichamelijke kracht vereisen. En één baan is niet genoeg: wie in Amerika graag een dak boven zijn hoofd heeft, zal er ten minste twee laagbetaalde banen op na moeten houden. Toch werd Ehrenreich getroffen door het optimisme en de solidariteit onder de laagstbetaalden. De achterkant van de Amerikaanse droom is een indrukwekkend portret van slecht verdienende Amerikanen in al hun vasthoudendheid, angst en verrassende vrijgevigheid.