‘De beloofde stad’ van Luc Panhuysen gaat over de strijd tussen geloof en macht, en de wrijving tussen verbeelding en werkelijkheid, waarin passie en doodsangst, bruut geweld en vindingrijkheid elkaar afwisselen. In het voorjaar van 1534 maakte een Nederlandse sekte zich meester van de Westfaalse stad Munster. De aanhangers werden wederdopers genoemd en door katholieken en protestanten als ketters vervolgd. Munster ‘het Nieuwe Jeruzalem’, was aan hen gegeven omdat Christus hier uit de hemel zou neerdalen en het laatste oordeel zou vellen. Maar de stad, gezegend met sterke muren, was ook een bisschopszetel. Na de inname door de wederdopers was de bisschop gedwongen tot een beleg. Voor geestverwanten in de Nederlanden en Duitsland waren de dopers in Munster een bron van hoop, voor vorsten vormden ze een boosaardig gezwel dat opstand verspreidde. Terwijl de wederdopers verschillende aanvallen afsloegen, voerden ze de ene spectaculaire maatregel na de andere door: geld en bezit werden afgeschaft, veelwijverij werd doorgevoerd, de kleermaker Jan van Leiden werd tot koning gekroond en de profetie van de beloofde stad vond zijn weg naar de Nederlanden.