Tot op heden onweersproken kritiek op anarchistiese solidariteit met leden van de sinds 1986 in Belgiese gevangenissen vertoevende zogenaamde Strijdende Communistiese Cellen (CCC). “Anarchisten die met stalinisten in zee gaan getuigen van een grote moed tot stompzinnigheid: als zij de vrijheid werkelijk liefhebben is hun doodvonnis al ondertekend. Om terug te komen op “de eer van communisten” die ik door het slijk zou hebben gehaald: wat moet ik me daarbij voorstellen? Van Kroonstad tot Berlijn, van Boedapest tot Shanghai, van Praag tot de sloppen van Lima, van de Goelag-archipel tot de Lao Gai, van het verraad in Barcelona tot de killing fields in Cambodja: sinds Lenin zijn volgelingen opriep om zich communist te noemen hebben de bolsjewieken overal en voortdurend hun uiterste best gedaan om het communisme in diskrediet te brengen, om het woord communisme synoniem te maken met onderdrukking en uitbuiting, dwangarbeid, folter, gedwongen volksverhuizingen, laffe politieke moorden, massahysterie, blinde terreur, verraad, leugens en laster en de heerschappij van enkelen over velen. In plaats van de afschaffing van de staat en de klassenmaatschappij, inplaats van het collectieve beheer over de produktiemiddelen en de distributie van goederen en diensten naar ieders behoefte, brachten ze slechts de schaarste van het staatskapitalisme. In plaats van de diktatuur van het proletariaat als klasse brachten ze de totalitaire partijburokratie. Of de bolsjewieken hun gebedskleedjes nu verlegden in de richting van Moskou, Havana, Peking, Tirana of Ayacucho, het resultaat bleef hetzelfde: hun “wetenschappelijke methode” stond en staat garant voor de georganiseerde waanzin. Zoals de situationisten het in de jaren zestig al stelden: het theoretische en praktische aan de kaak stellen van het stalinisme in al zijn vormen moet de basisbanaliteit zijn van alle toekomstige revolutionaire organisaties. De keuze voor of tegen de stalinisten is dan ook onlosmakelijk verbonden met de keuze voor of tegen de vrijheid.”