Tot ver in de twintigste eeuw gingen fysisch antropologen in Nederlands-Indië op zoek naar het meetbare aan de mens. Ze namen de lichaamsafmetingen van de Indonesiërs op met hun meetlinten, zochten de corresponderende huidskleur op in een kleurentabel, noteerden de haarvorm (krullend, kroezend, steil), maakten foto’s van voren en van opzij, en verzamelden schedels die nu in Nederlandse musea liggen. Deze bijeengebrachte kennis moest leiden tot objectieve categoriseringen van de rassen van de kolonie.
Maar dat bleek niet zo eenvoudig: mensen lieten zich niet altijd meten of de tabellen met cijfers boden geen nieuwe inzichten. Fenneke Sysling beschrijft hoe ideeën over de rassen van Indië gemaakt, maar ook gefnuikt werden. De focus op de dagelijkse praktijk van de fysische antropologie laat scherp de ongelijke koloniale verhoudingen zien, de soms onethische onderzoeksmethoden en de vooroordelen, maar ook de onverwachte ontmoetingen in alle delen van de Indische archipel.