Huizen als holen waarin een ‘stil en bleek plebs’ zich ophield, kinderen die in diepe misère opgroeiden, arbeiders die nergens licht en vreugde ondervonden: er was rond 1900 meer dan genoeg te doen voor hervormingsgezinde burgers. Gedreven door compassie en idealen, maar ook door vrees voor ziekte en opstand zetten deze volksverheffers zich enthousiast aan hun zelfopgelegde taak. Geïnspireerd door buitenlandse voorbeelden verbeterden ze de arbeiderswoningen in de stedelijke achterbuurten, stimuleerden geestelijke en lichamelijke verheffing en gaven zich over aan utopische experimenten in de hoop de gevreesde kloof tussen de klassen te dichten. Dankzij hen werden preventie, sociale zorg en een harmonische stedelijke gemeenschap onderwerp van publieke actie en politiek debat. Deze studie schetst op beeldende wijze de tomeloze ambities, inspiraties, dromen en initiatieven van de volksverheffers die zich tussen 1870 en 1914 in Nederland inzetten voor een ideale samenleving.