17 juni 1953 stond in de toenmalige Bondsrepubliek synoniem voor de Koude Oorlog. In het Westen was de 17. juni een officiële feestdag, jaarlijkse gelegenheid voor de revanche-politici van de CDU/CSU, en de Vertriebenenverbände (organisaties van mensen uit het oosten, die in/na de oorlog naar West-Duitsland waren gevlucht) en er uiterst rechtse ideeën op na hielden (nog net geen fascisten want ze zwoeren op de “freiheitlich demokratische Grundordung”, de grondwet van 1945), om hun gal te spuien op alles wat links van hen stond. In de DDR daarentegen was de 17. Juni 1953 een “contrarevolutionaire putsch tegen het socialisme” en derhalve bijna veertig jaar lang een taboe onderwerp.
Wat was er gebeurd? De dood van Stalin in maart 1953 had voor de DDR een koerswisseling van de officiële politiek tengevolge, de toen nog bestaande private ondernemingen, (vooral kleine middenstanders, die wel voor een groot deel de verzorging van de bevolking verzorgden) moesten verdwijnen en ook werd de werkdruk op de arbeiders verhoogd. Op 16 juni reagerden bouwvakkers in het centrum van de hoofdstad op deze nieuwe lijn van de SED met protesten die binnen een dag zo massaal werden (in 373 steden) dat het Sovjet leger de jonge arbeiders-en-boeren-republiek moest verdedigen. De noodtoestand werd uitgeroepen en tanks reden door de straten om de opstanden neer te slaan. Deze gebeurtenissen hebben een blijvende haat tegen de Russen bij de DDR-bevolking gezaaid. Het boek omvat een uitgebreide documentatie en vele foto’s van de gebeurtenissen.