Het eerste deel van een trilogie. Drie boeken die je apart kan lezen. Je kijkt mee over de schouder van Helle, een jongen die in één van de armste buurten van Berlijn het einde van de eerste wereldoorlog meemaakt; de honger, de uitzichtloosheid en… het gekonkel van de sociaal-demokratiesche ‘hoge heren’ met keizer Wilhelm, voor wie oorlog voeren een spelletje risk is. Meteen is de toon gezet: dit is niet zomaar een gematigd braaf boekje zoals bijvoorbeeld “Oorlogswinter” of veel andere ‘historische’ kinder (en volwassenen!) boeken; dit is een boek waarin de schrijver blijk geeft na te hebben gedacht over hoe de dingen écht in elkaar zitten. Behalve dat vanaf het begin duidelijk is dat het een boek is dat geen blad voor de mond neemt is ook duidelijk dat wat erin het boek beschreven is niet even op een zondag-middag verzonnen is; de grauwe woonblokken en fabrieken waartussen Helle zijn leven leidt kan je levendig voor je zien, net zoals de mensen die er rondlopen ook allemaal échte mensen zijn; ze hebben allemaal hun twijfels, inconsequenties. Ze maken fouten, blijken onvermoede kanten te hebben.