In `Dier, bovendier’ is een hoofdrol weggelegd voor een lipizzanerhengst die ooit optrad in een film met Monique van de Ven. Achter de schermen trainde Frank Westerman dit gracieuze witte dier om te steigeren zodra de actrice hem bij de halster wilde grijpen. ‘Als je een lipizzaner aanraakt,’ kreeg hij te horen, ‘raak je geschiedenis aan.’ Nu, als schrijver-verteller, duikt hij in de historie van dit uitzonderlijke dier. Langs de zuivere bloedlijnen uit het stamboek reconstrueert hij het verhaal van vier generaties ‘paarden des keizers’. Zij doorstaan achtereenvolgens de ondergang van het Habsburgse Rijk, de beide wereldoorlogen en de waanzinnige veredelingsproeven die plaatsvonden onder Hitler, Stalin en Ceausescu. Als de levende kroonjuwelen van het Weense Hof tonen zij hun dressuurkunst tussen de hakenkruisen in de Spaanse Rijschool, ze maken luchtbombardementen mee, een epische vlucht door het Boheemse Woud, deportaties, roof. Wat begint als een sprookje, mondt uit in een kroniek van raszuiverheid. De lezer wordt dwars door Europa meegevoerd, van keizerlijke maneges en stoeterijen naar de genlaboratoria van nu. Als dierfokkers zo goed genetisch kunnen sleutelen, waarom lopen pogingen tot verbetering van het mensenras dan telkens fout af? `Dier, bovendier’ is een moderne fabel waarin het reinbloedige paard de mens onontkoombaar op zijn eigen tekort wijst.