Met de oprichting van de RAF, de ‘Rote Armee Fraktion’ of ‘Baader-Meinhof-Groep’in 1969 begon één van de zwartste bladzijden in de naoorlogse geschiedenis van West-Duitsland. In de zogenoemde ‘Duitse Herfst’ van 1977 werd de West-Duitse samenleving opgeschrokken door terreurdaden die hun weerga niet kenden: achtereenvolgens de moord op de directeur van de Dresdner Bank, Jürgen Ponto, de ontvoering – met dodelijke afloop – van de werkgeversvoorzitter Hans-Martin Schleyer, de kaping van een Lufthansa vliegtuig door met de RAF samenwerkende Arabische terroristen en de drievoudige (zelf)moord van de RAF-kopstukken: Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan-Carl Raspe. Anderhalf jaar daarvoor was Ulrike Meinhof al dood in haar cel aangetroffen. Margreet den Buurman verklaart en beschrijft het ontstaan van de RAF vanuit de sociale context van het naoorlogse West-Duitsland. Haar intrigerende portretten van de grondleggers van de RAF, Ulrike Meinhof en Andreas Baader, geven een helder beeld van de de psychologische motieven achter het ontstaan van deze terreurgroep. Tegelijkertijd verbindt de auteur op interessante wijze het contemporaine publicistische debat in Nederland over dit onderwerp met de geschiedkundige visies op de eerste generatie van de Rote Armee Fraktion.