Is het denkbaar dat mensen die elkaar nu vooral als “zij” aanduiden, “ons” gaan zeggen? Dat de mensen die uit de koloniën naar Frankrijk zijn gekomen, door Bouteldja ‘indigènes’ (inheemsen) genoemd, en de ‘petits blancs’ , de witte mensen uit de periferie, de in de steek gelaten mensen, elkaar vinden, omdat ze uitgebuit worden door dezelfde kapitalistische en imperialistische elite? Bouteldja durft er zelf nauwelijks in te geloven, maar ze doet toch een poging om dit historische verbond te denken. Ik geef het toe, het is een heel vreemd woord dat ‘wij’. En hoewel ik grote moeite heb om me ervan te overtuigen dat zo’n eenheid mogelijk is, weiger ik te accepteren dat niet alles geprobeerd is. Daarom moeten we beginnen met wat het verhindert. Het is zacht uitgedrukt om te zeggen dat het terrein bezaaid is: een natiestaat gebouwd op slavernij en kolonisatie, politieke organisaties die trouw zijn aan het nationaal-raciale pact, een links chauvinisme dat geleidelijk aan het arbeidersinternationalisme heeft uitgedoofd, een burgermaatschappij die onverschillig staat tegenover de verwoestingen van het imperialisme, en de diepe ‘asymmetrie van affecties’ tussen kleine blanken en postkoloniale onderdanen. Dit zijn enkele manifestaties van de ‘integrale raciale staat’ die ontleed wordt in het eerste deel van dit boek. Het tweede deel biedt een strategische reflectie op het overwinnen ervan, want zoals we onlangs hebben gezien, bevat de integrale raciale staat scheuren. Daar moet men ‘de spijker op de kop slaan en op zoek gaan naar het gemeenschappelijk belang’, een dekoloniale politiek bouwen, een witte waardigheid uitvinden die concurreert met die van extreemrechts, de inheemse autonomie verdedigen en bereid zijn de handen vuil te maken door te vechten tegen de racistische consensus. Zo kan er tegen het door crises geschokte westerse burgerlijke blok, dat het zelf heeft veroorzaakt, een ongekende alliantie tussen volk en immigranten worden gesmeed.”