“Tuinen en Woestijnen” is een autobiografie in dichtvorm die aanvangt met het thema van de reis en wroet in de diepste krochten van het geheugen, alsof het een voortdurend thuiskomen is. De dichter vertelt over het lot van de balling dat is als een losgerukt blad “in een geleende wereld” met de puberale kwetsbaarheid van een man op zoek naar richting, naar een kompas dat hem tussen Noord en Zuid een derde weg toont die hem voert naar de kern van hemzelf, in een proces van ontbloting en terugkeer naar oorspronkelijk puurheidsstadium. Het is poezie die poogt te voorkomen dat de ideologie de boventoon voert over de genegenheid en die het denkproces ontleed, met name wanneer zij met een scherpzinnige blik het thema van de desaparecidos en dat van de tirannieke macht aansnijdt en het te lijf gaat met de kracht van het woord om de herinnering van de verhalen, van het leven te bevorderen, zijn zin en waarde beschermend.