In 1981 gaat de dan negentienjarige Rebecca Solnit voor het eerst op zichzelf wonen. Ze huurt een eenkamerappartement in San Francisco, dat voor de komende vijfentwintig jaar haar thuis zal blijven. In die kwart eeuw ontwikkelt Solnit haar denken en schrijverschap. Op aanstekelijke wijze vertelt ze over de stad San Francisco, die haar grote leraar werd, over de boeken, mensen en gemeenschappen die een krachtige rol hebben gespeeld in haar transformatie als persoon en als schrijver. Solnit beschrijft hoe haar eigen ervaringen met intimidatie en geweld tegen haar als vrouw niet op zichzelf staan. Ze maken onderdeel uit van een systeem waarbinnen niet iedereen een stem heeft, niet naar iedereen wordt geluisterd, niet iedereen zichtbaar is.