“De bevrijding der arbeiders moet het werk zijn der arbeiders zelf”, aldus het Nederlands Syndicalistisch Vakverbond. Daartoe wilde het de arbeiders voor de klassenstrijd organiseren ongeacht hun politieke of godsdienstige overtuiging. Aanvankelijk stelde het NSV zich neutraal op tegenover de politieke partijen. Na 1929 werd gekozen voor een hechte band tussen het anarchisme en vakbeweging, en dus voor een aktieve bestrijding van alle politieke partijen. De organisatie verwierf nooit een brede aanhang onder de Nederlandse arbeiders. Toch is ze van belang vanwege het geheel eigen geluid dat ze liet horen. Dit kwam ondermeer tot uiting in propaganda voor de instelling van de zesurendag; voor de vorming van arbeidersraden; de nadruk op de geestelijke vorming van de arbeiders en op de strijd tegen het militarisme. Deze editie is een bewerking van een doctoraalscriptie.