Lautréamont schrijft zijn Zangen als oefening in het plegen van verzet tegen de cultuur, stoeit ongeremd met de beelden van de natuur om het algehele beeld van de natuur te verstoren. Met zijn Hondse gedichten plaatst Ducasse zich in het hart van de cultuur, ondergraaft door kwistig met verdraaiingen te strooien het beeld van de cultuur. Ducasse breekt de grenzen af van de culturele orde, hij poogt aan gene zijde ervan te geraken. In het bijzonder de situationisten (1957-1972) onderkennen de enorme potentie van de verdraaiing (détournement) en zagen in het creatieve gebruik ervan een instrument om ongebonden kritiek op de heersende cultuur uit te oefenen.