“Welke misdaad hadden de Palestijnen begaan behalve dat ze waren geboren in Palestina?” Dit is volgens Finkelstein de essentie van de werkelijkheid over het Palestijns-Israëlische conflict die onder alle geconstrueerde beelden over deze verschrikking bedolven ligt. En die beelden slaat hij kapot. Het zionisme is volgens hem geïnspireerd door het Duitse, romantische nationalisme van de 19de eeuw dat ‘volk’ en ‘staat’ met elkaar verenigde, en vormt een tegenhanger van het antisemitisme in die zin dat ook voor het zionisme de joodse aanwezigheid in staten die in meerderheid door andere ‘volken’ worden bewoond, als ‘vreemd’ wordt gezien. De Zionisten wilden aldus het Joodse vraagstuk oplossen door een Joodse natie te stichten, dat de Joden zou ‘toebehoren’. En toen de zionisten zich eenmaal in Palestina begonnen te vestigen, ontpopte het politieke zionisme zich in de praktijk tot een streven naar een Joodse meerderheid in dat gebied en de oprichting van een Joodse staat, die een baken moest vormen voor het wereldwijde Jodendom; een Jodendom dat in de naoorlogse tijd minder bedreigd werd door antisemitisme dan door de gestaag voortschrijdende secularisatie van de hele maatschappij. Finkelstein benadrukt ook dat lang niet alle Joden die zich in Palestina vestigden, en zeker niet de families die er al sinds mensenheugenis woonden, deze zionistische denkbeelden deelden. Velen hebben deze ‘reactionaire en imperialistische’ politiek bekritiseerd en min of meer de fiasco’s voorspeld, waartoe deze politiek moest leiden. In een aantal hoofdstukken ontmaskert Finkelstein de mythen die de verovering van Palestina moesten rechtvaardigen, en die zoveel gelijkenis vertonen met alle andere veroveringsmythen. Genadeloos analyseert en veroordeelt hij het heersende regiem in Israël dat met terreur aan de macht kwam en slechts met terreur die macht kan behouden, en even genadeloos als gedetailleerd ontleedt hij de morele kronkels bij de uitvoerders ervan. In vele lange citaten vergelijkt hij de innerlijke roerselen van de fiere nazi die zowel zijn gevoelens van medelijden als van sadistisch genot dient te overwinnen bij de uitroeiing van joden en zigeuners, met de ‘sterke’ jood, de zionist die innerlijk verscheurd door het leed dat hij teweegbrengt bij de Arabieren, deze gevoelens overwint voor het hogere doel van Israel. Schokkend voor wie nog altijd schroomde om Israël als een ordinaire, cynische staat te zien. In het tweede deel van onderhavig boek weerlegt de auteur voornamelijk de officiële Israëlische geschiedschrijving over de oorlogen van 1967 en 1973 als ‘verdedigingsoorlogen’ en beschrijft hij de groeiende toenadering in die periode tussen Israël en de Verenigde Staten. Finkelstein draagt zijn boek op aan zijn ouders die beiden de nazikampen hebben overleefd. “Moge ik nimmer vergeten en vergeven wat hun is aangedaan”, schrijft hij daarbij. Finkelstein beschouwt het heersende zionisme tevens als een verraad aan deze herinnering. Wellicht verklaart dit zijn indringende, maar ook eenzijdige kijk op dit Midden-Oosten conflict, waarbij hij de rol van de Palestijnse en Arabische politiek en van de andere betrokkenen in het algemeen niet in zijn kritiek betrekt.