Vrij roekeloos heeft ik-verteller Jackie zich laten omscholen tot kledinghersteller, het bureaukleven bij Kaersenhout, Wilson & Tan moe. Na een verhuizing gaat ze nood gedwongen wonen in haar winkel. Geoefend chaosbedwinger als ze is, weet ze daar nog iets heel aardigs van te maken. Vanaf de portrettenwand boven haar werktafel ziet jazz-icoon Eric Dolphy, strenge leermeester Dolphy, er namens alle doden op toe dat ze er niet de kantjes af loopt. Jackie’s piepkleine dagelijkse revoltes, en die van haar opdrachtgevers en vrienden, versterken haar moreel en maken het zicht vrij op een ‘toe komende tijd’. Ook uit haar maar wat rondhangen op pompstation Mauro, waar ze ’s ochtends of na winkelsluiting neerstrijkt om er, vermoeid, een te worden met de stad, put ze weer nieuwe energie. In ‘Jackie’s keuze’ van Marie Kessels stappen we in de wereld van anarchisten. Ouder geworden anarchisten, zeventigers ondertussen. Ze breken nog steeds in vrijstaande villa’s in om een ‘goeie fik’ te stoken. Ze zien onverminderd in de illusie van eigendom het begin van het kwaad. En ze strijden tegen de doodstraf, want daar laat de staatsmacht zich op zijn boosaardigst kennen. Die principes zijn niet onderhandelbaar, maar verder wordt er niet gemoraliseerd over het leven van een ander.