“In de zomer 1972 leek onze situatie echt uitzichtloos. Feltrinelli was
dood {…] Andreas Baader, Ulrike Meinhof en de andere Duitse activisten
van de RAF waren bijna allemaal gevangen genomen. Een realistische kijk op
de situatie had ons gedwongen te erkennen dat de praktijk van de gewapende
strijd in Europa min of meer mislukt was”, zegt Curcio in één van de
vijftien interviews die de journalist Mario Scialoja 20 jaar later met hem
had in de Rebibbia-gevangenis. Niettemin bleef hij, tot zijn definitieve
gevangenneming in 1976, een belangrijk ‘strateeg’ en de grote woordvoerder
van de Rode Brigades, die volgens eigen zeggen zowat alle verklaringen en
pamfletten schreef – in die vreselijke robot-taal die hij achteraf zelf
ook wel als “lomp en onbegrijpelijk” bestempelt. Hoewel Curcio uiteraard
niet het achterste van zijn tong laat zien (en Scialoja geen al te
moeilijke vragen stelt) krijgt de lezer wel een inkijk in het “wellicht
enigszins masochistische” maar natuurlijk ook wel avontuurlijke leven van
de RB. Het boek laat ook zien hoe jonge idealisten, het hoofd op hol
gebracht door Mao, de Tupamaros, Che Guevara, Marighella… de Italiaanse
staat “in het hart” willen treffen, maar in hun rigide, stalinistische
ideologie verstrikt raken, zich verplicht voelen in het openbaar het
omgekeerde te verklaren van wat zij denken en voelen, en mede dankzij hun
fanatisme en hun starre, centralistische organisatie door de staat worden
vernietigd, en gebruikt. Hoewel Curcio iedere rechtstreekse inmenging van
geheime diensten ontkent, moet hij wel toegeven, dat het in de loop der
jaren steeds meer dat “hart van de staat” zelf was, die de RB daarheen
dirigeerde waar het de kliek aan de macht het beste uitkwam. En zij worden
nog steeds vervolgd en gebruikt als pseudo-vijand van de staat in zijn
(psychologische) verdedigingsoorlog tegen de opdringende ontevredenheid en
het wantrouwen van het volk.