Cürükkaya behoorde midden jaren zeventig tot de oprichters van de Koerdische Arbeiders Partij (PKK). Vlak na de staatsgreep in 1980 in Turkije werd hij opgepakt en verdween voor 11 jaar achter de tralies. Het grootste deel van die tijd zat hij vast in de beruchte gevangenis van Diyabirkir, waar hij aan meerdere hongerstakingacties deelnam. In ’91 kwam hij vrij en reisde af naar de militaire academie van de PKK in de Bekaa-vallei, in Libanon. Binnen de kortste keren botste hij daar met de leiding van de PKK. Sinds hij in gevangenschap was verdwenen, had Abdullah Öcalan de PKK sterk gestroomlijnd en de hele partijstructuur ondergeschikt gemaakt aan hemzelf. De auteur beschrijft hoe Öcalan zich een soort godheids-functie heeft toebedeeld. Zijn wil is wet. De PKK en APO (Abdullah Öcalan) worden in al hun stalinistische waanzin beschreven. Kern van het betoog van Cürükkaya is de stelling dat sinds midden jaren tachtig de PKK als politieke partij eigenlijk opgehouden heeft te bestaan. Alle macht is sindsdien geconcentreerd in de leider APO. Over zijn eigen rol en de afwegingen die hij zelf maakte is de schrijver niet altijd even duidelijk.