Een detailstudie van het beklemmende klimaat in de Franse communistische partij in het eerste na-oorlogse decennium, en met name de angsten en de onwaarschijnlijke kleingeestigheid die de intellectuelen van de partij in hun greep hadden. Een klimaat waarin het mogelijk was dat een enkele openhartigheid over een partijbons, tijdens een conversatie tussen communistische vrienden, intellectuelen, schrijvers en één enkele arbeider (o. a. Marguerite Duras, Dionys Mascolo, Robert Antelme, Jorge Semprun) op het terras van een café in Saint-Germain-des-Prés, aanleiding werd tot een slepend proces waarbij zowat het hele gezelschap uit de partij werd gestoten. Alleen Marguerite Duras blijkt voldoende trots en onafhankelijkheidszin te hebben de partij resoluut de rug toe te keren. Een studie die pas mogelijk werd toen de partij-archieven uit die tijd onlangs geopend werden.