In 1994 werd Irmgard Möller, na 23 jaar gevangenschap wegens lidmaatschap van de Duitse gewapende strijd organisatie RAF, vrijgelaten. In diverse interviews vertelde Möller aan de Konkret-journalist Tolmein haar persoonlijke geschiedenis in de RAF. Een belangrijk deel van het boek betreft het begin van haar sociale engagement in de “Buitenparlementaire Oppositie (APO)”, haar besluit om aan de RAF deel te nemen, de moord in de Stammheim-gevangenis op haar strijdgenoten Andreas Baader, Jan Carl Raspe en Gudrun Enslin tijdens de `Duitse Herfst’ van 1977. Zelf overleefde ze tenauwernood de `zelfmoord’-poging die de Duitse overheid op haar pleegde. Verder uitgebreid over haar visie op het besluit van de RAF om sinds 1992 de gewapende strijd op te schorten.