Al eind negentiende eeuw ontbrandde er in Noordwest Europa een felle discussie over de (on) toelaatbaarheid van medisch-wetenschappelijke proeven op levende dieren (vivisectie). Ook in Nederland was er een kleine kern van activisten die ijverden tegen wat in hun ogen gruweldaden waren. De lezer maakt kennis met de expressieve politieke stijl en de verbeelding van de Nederlandse anti-vivisectionisten. De auteur toont aan dat het verzet tegen vivisectie niets met conservatisme en angst voor wetenschappelijke vooruitgang van doen had. Een interessante studie over morele waarden.