In de mainstream geschiedschrijving over de Spaanse Burgeroorlog is vooral veel aandacht besteed aan de grote lijnen van de ontwikkeling van deze sociale revolutie en wat daaraan vooraf is gegaan. Er werd gefocusd op belangrijke politieke leiders, politieke partijen of sociale organisaties. Veelal werd ingegaan op de tegenstellingen tussen democratie en dictatuur, communisme en fascisme, anarchisme en autoritarisme, katholicisme en anti-clericalisme. Seidman dook in de persoonlijke en individuele ervaringen van de gewone mannen en vrouwen, die actoren waren in de strijd. Door het bestuderen van de rol van anonieme individuen, families en kleine groepen die voor hun eigen overleven en belangen vochten – en niet persé voor een hoger revolutionair doel – legt de auteur een onverwachte kracht bloot die van doorslaggevend belang zou zijn geweest voor het verloop van de oorlog. Hij toont hoe prijscontrole en inflatie in de republikeinse zone onder de boeren hamsteren en zwarte markthandel bevorderde en sociale onrust veroorzaakte onder het stedelijk proletariaat. Soldaten van het republikeinse leger reageerden op materiële tekorten door te gaan plunderen, te deserteren of zich te verbroederen met de vijand. Of het enkel bouwen op persoonlijke herinneringen zo’n solide basis is om een beeld te krijgen van deze complexe periode is enigzins gevaarlijk. Geheugens neigen er naar selectief en ingekleurd te zijn door het verdere verloop van de geschiedenis.