Het grootste gedeelte van zijn leven was Rinus Pelgrom een aanhanger van het radencommunisme. Dit was een begin jaren twintig van de vorige eeuw in Duitsland en Nederland ontstane links-marxistische beweging. De ‘raden’ waren de arbeidersraden die in de bedrijven de macht moesten grijpen. Vakbonden en politieke partijen waren volgens het radencommunisme achterhaalde strijdvormen. De kleine omvang van de beweging heeft de – gaandeweg onderling sterk verdeelde – aanhangers nooit gestoord. Liever was men getalsmatig klein dan ideologisch onrein. De persoon Rinus Pelgrom was niet zonder tegenstellingen. Hij had zijn vrijheid zo lief dat hij eigenlijk te radencommunistisch was om radencommunist te zijn, waardoor hij uiteindelijk buiten de beweging kwam te staan. Dit had echter geen consequenties voor zijn rechtschapenheid. Het enig leidende principe was zijn solidariteit, en dat heeft hij gevolgd, ook als dit grote zelfopofferingen vergde of gevaar voor eigen leven opleverde. De oorlog was in dit opzicht zijn finest hour. Dat hij aan het hoofd stond van een gezin met 10 kinderen heeft hem er niet van weerhouden een vijftiental onderduikers op te nemen. Zowel in Nederland als in België handelde Pelgrom volgens het principe van wat wij nu ‘directe actie’ noemen. Nu het neoliberalisme zich in een cruciale fase bevindt – doorstart of einde – heeft Pelgrom, om te helpen de balans door effectief actievoeren naar dat laatste te laten doorslaan, voor de huidige lezer nog wel wat lessen.