De publicatie in 1997, van het `Zwartboek van het Communisme’, geredigeerd door de Franse ex-maoïst Stéphane Courtois, deed veel stof opwaaien. Door de tendentieuze inleiding van Courtois, waarin hij de terreur van respectievelijk het nationaal-socialisme en het wereldwijde staatscommunisme kwantitatief probeert te vergelijken, is de inhoud van de op zich goed gedocumenteerde hoofdstukken over de meedogenloze repressie van de diverse communistische regimes ondergesneeuwd geraakt. Ook in dit boek is dat het geval. Een groot aantal auteurs uit Frankrijk, Duitsland en de VS nemen stelling tegen Courtois’ theses. De artikelen geven met name blijk van de Duitse geobsedeerdheid met het eigen verleden. Stellen dat er zoiets als een `rode Holocaust’ heeft plaatsgevonden, die in plaats van een rassengenocide een `klassengenocide’ was, wordt gelijkgesteld met het ontkennen van de Holocaust. Tevens tonen enige auteurs aan dat er in bepaalde linkse kringen nog steeds geen omgang gevonden is met de zwarte bladzijden van het eigen verleden. Toch interessant om te lezen als onderdeel van een al jaren voortdurend debat en als voorbeeld van een verstard en verkokerd denken wat blijkbaar nooit verdwijnt.