Simone Weil (1899-1943) was, begin jaren dertig, “het enige wat de arbeidersbeweging sinds jaren aan hersenen heeft gehad”, volgens Boris Souvarine, één van de oprichters van de Franse communistische partij en al gauw één van de vooraanstaande bestrijders van diezelfde partij en, samen met onder anderen Simone Weil, van het stalinisme in het algemeen, dat de arbeidersbeweging ondermijnde. Uit de reeks brieven van Simone Weil aan Souvarine, die in onderhavig boek zijn afgedrukt, blijkt een diepe vriendschap en grote vertrouwelijkheid. Er blijkt ook uit wat voor een getourmenteerd persoon Simone Weil was, en hoe ‘ethisch’ haar engagement was. In 1934 gaat zij, rijkeluisdochter en filosofe, een jaar in een fabriek werken, voornamelijk om de ondergeschiktheid van de mens aan de machine in de industrie te ervaren en de effecten ervan te bestuderen. Zij schrijft er zinnige dingen over, evenals over de verlammende passiviteit en serviliteit van de (industrie)arbeiders, in bladen als ‘La Révolution prolétarienne’. Er wordt een hoofdstuk gewijd aan haar deelname aan het revolutionaire syndicalisme, waar ze al haar energie in steekt, maar waar ze eigenlijk niet in gelooft. “Op dit moment heb ik het gevoel in de revolutionaire beweging, zoals die is, te verstikken. Als er één ding wordt verwaarloosd dan is het wel dat men de ogen opent over de situatie, de oude dogma’s bekritiseert in het licht van de recente ervaringen en de balans opmaakt.” Schrijft zij in de winter van 1933. Deze kritiek en haar pogingen om de oorzaken van de onbewustheid en manipuleerbaarheid van de arbeidersklasse zo konkreet mogelijk te formuleren, is zeker haar sterkste kant. Na een nogal krampachtige en wel zeer kortstondige deelname aan de Spaanse burgeroorlog (in de colonne Durruti), wijst ze ieder revolutionair geweld af en steunt de non-interventie-politiek van Léon Blum. Zij kiest voor het reformisme “als het minste kwaad” en zoekt een oplossing in de christelijke mystiek en de “spiritualiteit van de arbeid”. Het boek is samengesteld uit bijdragen van tien verschillende auteurs: Domenico Canciani, Robert Chenavier, Charles Jacquier, Géraldi Leroy, Adriano Marchetti, Louis Mercier-Vega, Anne Roche, Patrice Rolland, Boris Souvarine en Simone Weil zelf. Wat het geheel uiteraard nogal fragmentarisch maakt. En jammer genoeg bevat het boek geen index.