“Het afstotende is wonderbaarlijk voor de hand liggend en alom tegenwoordig,” schrijft Miller als inleiding tot één van de hoofdstukken van zijn Anatomie van de Walging. Het is een diepgaand onderzoek over hoe gevoelens, opgewekt oorspronkelijk door zintuiglijke waarneming, worden (mis-)bruikt voor politieke doelen. Miller laat zien hoe walging, orde en betekenis aan onze levens geeft; hoezeer ons zelfbeeld, verstrikt als het is met onze (vaak cultureel bepaalde) instelling tot lichamelijke afscheidingen, door walging wordt bepaald. Liefde moet deze walging overwinnen en seksueel genoegen wordt vaak geput uit juist de overtreding van de walgings-wetten. De mens heeft een angstvallige houding ten opzichte van de basis processen van ons leven, eten, verteren, ontucht, aftakeling en dood gaan. Maar walging gaat verder, verbreekt als het ware de vleselijke gebondenheid en verlevendigt de sociale orde met haar taal, afgeleid van de aanzichten, geuren, smaken, geluiden en tastbaarheden van het fysieke lichaam. Walging en afkeer spelen volgens Miller een cruciale rol in de sociale hiërarchie. Democratie is net zozeer gebaseerd op menselijk respect, als op een gelijkmatige verdeling van verachting. Walging daarentegen signaleert een gevaarlijke onderscheid, de mening van “de rijken” dat armen stinken, is in zijn ogen een gevaar voor de democratie. Bij alle liefde voor zijn onderwerp weet Miller wel het decorum te bewaren. Met andere woorden: smakelijk leesvoer.