Lieber wütend als traurig (hardcover)

Alois Prinz schreef een prijzenswaardige biografie over Ulrike Meinhof (1934-1976), een van de vier oerleden en opricht(st)ers van de Rote Armee Fraktion (RAF), de marxistisch-leninistisch `angehauchte’ stadsguerrillagroep uit het Duitsland van het begin van de jaren zeventig. Eigenlijk opgezet als boek voor middelbare scholieren, doch ook zeer goed leesbaar voor volwassenen. Het beschrijft Meinhofs complete leven vanaf haar geboorte in Oldenburg, haar jeugd, de verhuizing naar Jena, de vlucht van moeder en kinderen (vader was al in 1940 overleden) naar de westelijke bezettingszone in 1945, het overlijden van haar moeder in 1949, de verhouding tot familievriendin en pleegmoeder Renate Riemeck. Tijdens het begin van Ulrike’s studie, eind jaren vijftig groeit haar politiek bewustzijn en wordt ze actief in de vredesbeweging om vervolgens als columniste voor het (door de DDR gefinancierde) tijdschrift `Konkret’ te gaan schrijven, begin 1960 wordt ze hoofdredacteur en in 1961 trouwt ze met de uitgever van het blad, Klaus Rainer Röhl. Na het wegvallen van de DDR financiering van het blad verandert het van karakter, Meinhof schrijft nog een aantal jaren columns, vervreemdt van haar man en verlaat hem in 1968. Ze verhuist met hun kinderen naar Berlijn en komt in contact met de APO (Außerparlementarischen Opposition), werkt als freelance journaliste en maakt documentaires over kindertehuizen en tehuizen voor moeilijk opvoedbare kinderen. Ze neemt meer en meer deel aan de zich radicaliserende protestbeweging en komt in contact met Andreas Baader en zijn vriendin Gudrun Enslin. In 1970, nadat Baader en Enslin na een aanslag op een warenhuis gevangen zijn gezet, neemt ze deel aan een bevrijdingsactie waarbij een gevangenenbewaarder om het leven kwam en waarna ze in de hele Bondsrepubliek gezocht wordt. Medio 1970 vertrekken de leden, van wat een half jaar later de RAF zou gaan heten, naar Jordanië om een training te krijgen van de Palestijnse bevrijdingsbeweging `El Fatah’. In het najaar van 1970 keren ze terug en beginnen gewapende acties in Berlijn en de rest van de BRD. In april 1971 verschijnt het centrale strategiedocument van de RAF, `Konzept Stadtguerrilla’. Naar algemeen wordt aangenomen speelde Meinhof een sleutelrol bij het opstellen van die tekst. Medio 1972 worden er diverse bomaanslagen door de RAF gepleegd en binnen korte tijd wordt de `harde kern’ van de RAF opgepakt. Van 1972 tot 1976 zat Meinhof gevangen, meestentijds in isolatie waartegen meerdere hongerstakingsacties werden gevoerd. Vanaf 1974 werd ze samen met de andere RAF-gevangenen naar de nieuwe high tech gevangenis in Stammheim (bij Stuttgart) overgebracht. Mei 1975 begint het showproces tegen de RAF-leden in de rechtszaal binnen het Stammheimcomplex. Op 9 mei 1976 wordt Meinhof opgehangen in haar cel teruggevonden. Bij deze officiële versie werden en worden veel vraagtekens gezet (overigens slechts in zeer beperkte mate door de auteur in kwestie), gezien de schimmige omstandigheden waaronder Meinhof om het leven kwam, dan wel werd gebracht. Het boek van Prinz gaat zeer uitgebreid in op de diverse stadia van haar leven en geeft ook een goed beeld van de persoonlijke en politieke ontwikkeling die Meinhof doormaakte.