Lang voor er sprake was van een verenigd Europa vormden de avant-gardekunstenaars een Europees netwerk van verwantschappen en amicaal plagiaat. An Paenhuysen brengt de Belgische avant-garde in kaart, die tot in kleine provinciesteden de wereld wilde veranderen. Avant-gardekunstenaars rekenden af met de burgerlijke cultuur en bouwden aan de toekomst. De Eerste Wereldoorlog had de oude zekerheden verpulverd. Het koortsachtige ritme van de modernisering bracht industrialisering, verstedelijking, democratisering en het ontstaan van een massacultuur met zich. Die avant-garde was veel meer dan een artistiek project. Met haar kunst wilde zij een nieuwe wereld en een nieuwe mens vormgeven. Een tegencultuur met een eigen beweegruimte, levensstijl en lichaamstaal. In de schaduw van Berlijn en Parijs ontwikkelde zich ook in de Belgische periferie een avant-garde. An Paenhuysen beschrijft op meeslepende wijze de eigensoortige moderniteit van de Belgische avant-garde. Zij toont hoe de decentralisatie van de Belgische avant-garde – in ballingschap, in de randstad, op het platteland, in de tuinwijken, in de provinciesteden en zelfs in het ‘Bruges-la-Morte’ – tot mengvormen leidde, aangepast aan de lokale omstandigheden. De canon – overgenomen uit Berlijn en Parijs – kreeg een eigen betekenis in de periferie.