Na de Eerste Wereldoorlog, waarin hij als soldaat gewond raakte, begon Jean Giono verzen te publiceren, later gevolgd door een reeks mythische romans, waarin hij in dichterlijk proza de Provence bezingt, alsook de verbondenheid van mens en natuur. In zijn vroege werk refereert Giono voortdurend aan spanningen tussen de moderne mens en de oerkrachten waarvan hij zich bevrijd meent te hebben, maar die zich telkens opnieuw weer openbaren. Centraal staat uiteindelijk de eenzaamheid van de mens. Strevend naar een ideaal van harmonie verzet Giono zich tegen alles wat dit ideaal in gevaar brengt, ook in zijn eigen leven. Naast zijn pleidooi voor een terugkeer naar de natuur leidt dit tot een soort anarchistisch-pacifistische houding. ‘De pacifist’ van Jean Giono, een vurig anti-militaristische tekst geschreven aan de vooravond van de 2e Wereldoorlog, heeft nog niets aan actualiteit ingeboet.