‘Het is niet goed dat iedereen de bladzijden leest die zullen volgen. Alleen enkelen zullen zonder risico van deze bittere vrucht genieten’. Dat zijn de eerste regels die Comte de Lautremont, pseudoniem van Isidore Ducasse (1846-1870), schreef in zijn Les chants de Maldoror, dat door velen als het hoogtepunt van de Franse romantische literatuur wordt beschouwd. Het mysterie van Comte de Lautremont met zijn kleine oeuvre blijft de verbeelding prikkelen. Andre Gide schreef: ‘Hier hebben we een werk dat me in een ongelooflijke roes brengt.’ Andre Breton zag het boek als ‘de uitdrukking van een totale openbaring die de menselijke vermogens te boven gaat’. En Guy Debord had maar voor twee figuren uit de wereld van de literatuur diepe bewondering: Arthur Cravan en Lautremont. `De Zangen van Maldoror’ zijn een van de vroegste en meest fantasierijke voorbeelden van surrealistische proza. Lautreamont legt een bizarre, visionaire wereld van grafdelvers, hermafrodieten, pederasten, krankzinnigen en losgeslagen kinderen bloot, en diept de meest exotische exemplaren uit het bestiarium van De Buffon op. Lautreamont schept een droomwereld, haalt alle grondbeginselen van de aristotelische logica en gevestigde moraal onderuit. Zijn werk is een extrapolatie, een zoektocht in het onbegrensde, het onvoorspelbare.