Op 10 oktober 1964 pleegt de Weense schrijver Bayer (1932) zelfmoord door de gaskraan open te zetten. Zijn dood betekent de verdwijning van een van de merkwaardigste leden van de legendarische Wiener Gruppe, een groep van vijf sterk verschillende individuen die elkaar vonden in het streven naar radicaal andere vormen van literatuur en kunst. Tot aan zijn dood schreef Bayer aan “het zesde zintuig”, dat het verhaal vertelt van Franz Goldenberg, Nina, Dobyhal, Oppenheimer en vele anderen. Het boek biedt een staalkaart van experimenten met relaties, opvattingen, waarnemingen en gevoelens, en kan worden gelezen als een autobiografisch relaas van de Weense artistieke bohème in de jaren ‘ 50 en ‘ 60 van de vorige eeuw, zonder een sleutelroman te zijn. Bayer probeerde zich al schrijvend te bevrijden van de ons zo vertrouwde waarnemingspatronen ten gunste van een andere, nieuwe waarneming. Wie het zesde zintuig heeft, heeft niet een volstrekt ander zintuig, maar simpelweg een zintuig voor iets anders dan het conventionele: hij ziet de wereld anders. Bayer probeert een blik te werpen achter de schermen van het conventionele denken en inzicht te
krijgen in de mechanismen die ons sturen. Dat doet hij op een bevreemdende, lucide manier en met een scherp gevoel voor humor.