Blacks meest uitgebreid gelezen essay, baseert zich op de ideeën van Charles Fourier, William Morris, Paul Lafargue, (de schoonzoon van Karl Marx), Paul Goodman, en Marshall Sahlins. Hij pleit daarin voor het afschaffen van de op producent en consument gebaseerde maatschappij, waarin, zoals Black beweert, het hele leven gewijd is aan de productie en consumptie van goederen. Terwijl hij het Marxistische staatssocialisme evenzeer aanvalt als het marktkapitalisme, betoogt Black dat de enige manier waarop mensen vrij kunnen zijn, is dat zij de tijd terugeisen die zij nu kwijt zijn aan banen en werkzaamheden, en in plaats daarvan een vrijwillig en vrij spel maken van de taken die noodzakelijk zijn voor het levensonderhoud – een benadering die als “ludiek” wordt omschreven. Het essay pleit ervoor dat “niemand ooit zou moeten werken,” omdat werken – gedefinieerd als gedwongen productieve activiteit, afgedwongen met economische of politieke middelen – de bron is van vrijwel alle ellende in de wereld. Black hekelt het werken vanwege het gedwongen karakter ervan en de vorm die het aanneemt – ondergeschiktheid aan een baas, een “baan” die van een mogelijk plezierige taak, verandert in een zinloos corvee, vernedering opgelegd door een systeem van arbeidsdiscipline, en een groot aantal arbeidsgerelateerde doden en gewonden, wat Black typeert als “doodslag”. Hij vindt de ondergeschiktheid, zoals die op werkplekken heerst, een “aanfluiting van de vrijheid,” en hij hekelt de verschillende theoretici die vrijheid voorstaan terwijl ze het werk verdedigen. Ondergeschiktheid op het werk, beweert Black, maakt mensen dom en creëert angst voor vrijheid. Door het werken raken mensen gewend aan starheid en regelmaat, en hebben geen tijd voor vriendschappen of zinvolle bezigheden. Hij stelt dat de meeste mensen die werken, ontevreden zijn met het werk (zoals blijkt uit al dat kleingeestige afwijkende gedrag tijdens het werk), zodat wat hij zegt onomstreden zou zijn; maar het is wel omstreden, alleen al omdat mensen te dicht op het systeem zitten om de tekortkomingen daarvan te zien. Hij beveelt de benadering van Charles Fourier aan, namelijk de activiteiten op een zodanige manier regelen dat mensen ze graag willen doen. Hij staat ook sceptisch, maar wel open voor de mogelijkheid om werk uit te bannen door middel van werkbesparende technologieën. Hij vindt dat links niet ver genoeg kan gaan in zijn kritiek, omdat het voor zijn kracht afhankelijk is van de categorie werkers, bij wie juist de waarde van het werk vastgesteld moet worden.