De Amerikaanse historica Deborah Lipstadt noemde haar Engelse collega David Irving “een van de gevaarlijkste woordvoerders van de Holocaustontkenners”. Irving klaagde haar aan wegens smaad. Hij deed dit in Engeland, waar de bewijslast bij de beklaagde ligt. Dat alleen al had aanleiding kunnen zijn om een schikking te treffen, maar Lipstadt besloot het gevecht aan te gaan. Dit betekende een tijdelijke verhuizing naar Engeland, vier jaar bewijzen verzamelen en tien weken in de rechtszaal. Door haar doorzettingsvermogen en vechtlust – en met de hulp van een juridisch team – won ze. Want naast bewijzen dat ze gelijk had over Irving, wilde Lipstadt bovenal aantonen dat de Holocaust niet een verzinsel, maar een van de pijnlijkste feiten uit de moderne geschiedenis is. Dit boek is Lipstadts persoonlijke, indringende verslag van die vier jaar.