Op 27 februari 1933 kort na negen uur ‘s avonds stond de Rijksdag in brand. Om half tien was de vergaderzaal in het hart van het gebouw verwoest. De politie arresteerde één verdachte, Marinus van der Lubbe, een excentrieke jonge radencommunist uit Nederland, voor driekwart blind, die werd gevonden tussen de ruïnes van de Rijksdag. Boven de hoofdingang de Rijksdag stond ‘Dem Deutschen Volke’ (Voor het Duitse volk), het was het hart van de Duitse democratie. Maar er was niets democratisch aan de nasleep van de brand. Voor Adolf Hitler en de nazi’s, pas vier weken aan de macht en vier dagen verwijderd van een belangrijke verkiezing, kwam de brand als een geschenk uit de hemel. Zij beweerden dat de aanval op de Rijksdag het begin van een communistische opstand was. De nazi’s riepen de noodtoestand uit door de grondwet op te schorten en duizenden tegenstanders van het regime in de nieuw ontworpen ‘concentratiekampen’ te zetten. Een dag na de brand werd de ‘Verordening van de Rijkspresident voor de bescherming van Volk en Staat’ van kracht. Dit werd de belangrijkste wet in de twaalfjarige geschiedenis van Hitlers Rijk. De wet werd de vrijbrief voor en het fundament van alle terreur, onderdrukking, vervolging en massamoord die volgden. Zoals iedereen op dat moment wist, was de Rijksdagbrandbrand gewoon een incident in een reeks theatrale, politieke incidenten, waar iedereen zijn eigen draai aan gaf. De nazi’s gaven de schuld aan de Communistische Partij en er werden een aantal communisten berecht. Iedereen werd door het Duitse Hooggerechtshof vrijgesproken, behalve Marinus van der Lubbe, die ter dood werd veroordeeld. Nazi-tegenstanders hebben sindsdien altijd verkondigd dat Hitler en consorten het meeste baat bij de brand hadden – dus moet de brand een ingenieus nazicomplot zijn geweest om het laatste restje democratie van de Weimar Republiek omver te werpen. Onder invloed van de Koude Oorlog veranderde het debat. Sommige West-Duitsers stonden erop dat Van der Lubbe alleen had gehandeld en dat het vuur voor Hitler en de nazi’s als een verrassing kwam – hoewel de nazi’s briljant improviseerden tijdens de nasleep van de brand. De belangrijkste getuigen voor de stelling dat Van der Lubbe alleen handelde, waren voormalige Gestapo-officieren, zoals de sinistere Rudolf Diels en zijn vriend Heinrich Schnitzler, die dit begon te verdedigen tijdens het oorlogstribunaal in Neurenberg. Diels en Schnitzler kregen bijval van een aantal prominente nationalistische uitgevers, onder wie Rudolf Augstein, oprichter van het zeer invloedrijke Duitse tijdschrift ‘Der Spiegel’. Anderen, voornamelijk aan de linkerkant van het politieke spectrum, bleven volhouden dat de nazi’s de brand hadden gesticht. De Rijksdag brandt lost dit mysterie definitief en overtuigend op. Aldus het verhaal van de uitgever. Dit boek begint vrij neutraal, maar net over de helft legt de auteur zijn kaarten open en bekend zich tot de Bruinboek-these uit de jaren dertig met een enkele hedendaagse toevoging eraan. Hij leunt hierbij sterk op het werk van de heren Bahar en Kugel die in Duitsland al anderhalf decennium een offensief voor de heracceptatie van de Bruinboek-these op gang houden, zonder met enige steekhoudende argumenten of bewijzen te komen. Gesteund op allerlei aannames en hypotheses die enkel kunnen overtuigen door ze maar duizend keer te herhalen, want historische overtuigingskracht hebben ze absoluut niet.