Sinds het uitbreken van de tweede Intifada in Palestina en in verhevigde mate na de aanslag op het WTC in New York op 11-9-2001, is er binnen Duits links een stammenstrijd ontbrand die zijn weerga niet kent. Aangevoerd door tijdschriften als `Jungle World’, `Bahamas’ en `Phase2’ kwam er een campagne op gang die zowel ingrijpend als bizar is. Verwijzend naar het Duitse oorlogsverleden (in WOII) kwamen bepaalde (delen van) linkse groepen tot de conclusie dat de staat Israël met alle middelen gesteund moet worden in zijn strijd tegen de Palestijnen en de inmenging en bedreiging van buurlanden. Dit zou de Duitse ereschuld zijn. Parallel daaraan wordt ook in veel gevallen de politiek van de VS met betrekking tot het Midden Oosten met hand en tand verdedigd, aangezien het hier ook het bestrijden van moslimfundamentalistische en antisemitische groeperingen of staten zou betreffen. Het kamp dat deze standpunten verdedigd heeft zichzelf `Antideutschen’ gedoopt. Deze standpunten en de felle manier waarop die naar buiten gebracht worden, leidde ertoe dat in bepaalde Duitse steden de linkse scene als een zeepbel uit elkaar spatte, de beide kampen met elkaar op de vuist gingen en vele acties compleet stil kwamen te liggen. Robert Kurz ziet de aanzetten tot die breuk al veel eerder, namelijk bij het einde van de traditionele arbeidersbeweging, de ineenstorting van het staatssocialisme (of staatskapitalisme, zo je wilt) en het in diskrediet raken van `nationale bevrijdingsbewegingen’. Hij ziet de `antideutsche ideologie’ als een complete capitulatie aan het kapitalistische systeem en als een acceptatie van de globale crisesdictatuur. Kurz wil niet voorbijgaan aan het belang van de Duitse geschiedenis maar wil die als onderdeel zien van een integrale kapitalismekritiek. Het boek is geen lichte kost, het werd geschreven vanuit autonoom marxistisch perspectief wat de leesbaarheid en een goed begrip niet altijd ten goede komt. Wel belangrijk als eerste kritiek in boekvorm op de in Duitsland invloedrijke `antideutsche Schwachsinn’.