De Parijse Commune (28-3-1871 tot 28-5-1871) begon oorspronkelijk als een spontane volksopstand tegen een poging van de monarchistische generaal Vinoy om zich meester te maken van het kanonnenpark van Parijs. Frankrijk was op dat moment verwikkelt in een oorlog met het Duitsland van Bismarck en leed gigantische verliezen. Een comité van de in opstand gekomen Nationale Garde schrijft verkiezingen uit voor een nieuwe gemeenteraad (`commune’) waarin radicale revolutionairen sterk de overhand hebben. Twee dagen later wordt officieel de Parijse Commune uittgeroepen. De troepen die nog gehoorzaam zijn aan de federale regering van minister president Thiers, gesteund door Duitse troepen van Bismarck, onderdrukken (verspreid in Frankrijk) een groot aantal regionale of stedelijke opstanden van gelijke aard om zich vervolgens op Parijs te concentreren. Onderhavige kritische uiteenzetting over de gebeurtenissen en ontwikkelingen tijdens de Commune zijn van de hand van de Russische sociaalrevolutionair Lawrow (1823-1900). Lawrow nam zelf deel aan de Parijser Commune en wist na afloop aan het afgrijselijke en enorme bloedbad te ontkomen dat door de federale troepen werd aangericht en week via Zürich uit naar London. Lawrow ziet als voornaamste redenen voor het mislukken van de Commune het gebrek aan organisatie en structuur. Met name de Parijse sectie van Internationale Arbeiders Associatie (IAA), die in feite een hoofdrol in de revolutie had moeten spelen, was in het geheel niet voorbereid op het uitbuiten van de revolutionaire opstand. Het ontbrak haar aan een revolutionair programma. Dit klinkt misschien leninistisch, maar dat is het echter helemaal niet. Lawrow was een sociaal revolutionair die (in tegenstelling tot veel van zijn `partijgenoten’) sterk radencommunistische trekjes vertoonde. Lawrow was aanhanger van het idee van een massapartij en verafschuwde de voorhoedepartij. Een interessante visie op de Commune.