Margrit Schiller was lid van de RAF van 1971 tot 1979. Met een bijna pijnlijke oprechtheid kijkt zij terug op het ondergrondse leven van de RAF, op de witte terreur van de eenzame opsluiting, die ook zij langdurig onderging. Zij vertelt over haar eerste ontmoetingen met Ulrike Meinhof en Andreas Baader, over de persoonlijke verhoudingen binnen de groep, de processen, de hongerstakingen.
“Haar visie op de gebeurtenissen betekent geen afrekening met de RAF, maar is evenmin een bijdrage aan mythevorming”. Redacteur Jens Mecklenburg heeft er een nawoord van de Argentijnse historicus Oswaldo Beyer aan toegevoegd, evenals een uitgebreid glossarium en een chronologie.