Skirda schetst een beeld van de geschiedenis van het anarchisme als politieke beweging en ideologie in de 19e en 20e eeuw. Hij biedt portretten van de voornaamste denkers en organisatoren en die van hun oppositie – zoals de chef van de Parijse politie. Deze ging als undercover agent infiltreren en organiseerde een club ‘bommenleggers’, om zodoende de beweging in diskrediet te brengen. Skirda argumenteert dat het voornaamste probleem van de anarchisten is, een revolutionaire beweging te creëren die een toekomstige maatschappij voor ogen heeft waarin de autonomie van het individu niet gecompromitteerd wordt door de noodzaak collectieve actie te ondernemen. De kern van dit boek gaat er dan ook over hoe anarchisten met deze vraag in theorie en praktijk hebben geworsteld.