De briljante Franse filosofe Simone Weil (1909-1943) legde een levendige belangstelling aan de dag voor politieke en maatschappelijke vraagstukken. Daarbij koos ze partij voor de misdeelden en onderdrukten. Niet, zoals veel intellectuelen, alleen theoretisch, maar ook in haar persoonlijk leven. Ze deelde alles wat ze bezat met anderen en leefde zelf in ascetische eenvoud. In 1934 vroeg ze verlof van haar werk als lerares filosofie en werkte zij enige maanden als arbeidster aan de lopende band en erna aan de freesmachine in de Renaultfabrieken. Simone Weil ging niet alleen in een fabriek werken om het arbeidersbestaan te observeren maar het ook te leven. Matthias Lievens in het ‘Woord Vooraf’ daarover: ‘Weil schrijft geen grote filosofische traktaten over haar fabriekservaring. Maar wat ze erover schrijft is wel degelijk van filosofisch belang. Ze is dan ook de enige grote filosofe die over fabrieksarbeid schrijft vanuit een reële ervaring.’ Zo ging zij tijdens de Spaanse burgeroorlog naar het front, om de oorlog aan den lijve te voelen zoals ze de lopende band had leren kennen. De in dit boek opgenomen artikelen vormen de neerslag van haar fabriekservaringen, de ontmenselijking door de prikklok, de chefs en de lopende band. Ze ziet dat socialisatie van de fabrieken geen oplossing biedt voor het onderdrukkende fabriekssysteem dat de arbeiders ondergeschikt maakt aan de machine. Daarom pleit ze voor een andere vorm van organisatie van de productie waarin de producenten, de arbeiders, een geheel andere rol krijgen.