Ongeautoriseerde biografie over het leven van de Duitse studentenactivist, spaßguerrillero en stadsguerrillero Fritz Teufel (1944-heden). In 1963 verhuist Teufel naar Berlijn om daar te gaan studeren. Hij komt al spoedig in contact met een aantal mensen die, net als hij, enige jaren later de bekende gezichten van de Berlijnse studentenbeweging zouden worden. Aanvankelijk wordt Teufel actief in de studentenorganisatie SDS. Rond 1966 vindt hij de politieke opvattingen van deze organisatie te gematigd worden en hij richt samen met een aantal vriend(inn)en de beroemde en beruchte `Kommune 1’ op, een woongemeenschap op antikapitalistische grondslag waar alles wat voor kleinburgerlijk doorging verfoeid werd. Samen met Dieter Kunzelmann, Rainer Langhans, Ulrich (broer van) Enzensberger en anderen plannen en voeren zij diverse ludieke acties uit die de gematigde SDS al veel te ver gingen, maar die men vandaag de dag als `Spaßguerrilla’ zou betitelen. Doel was het volstrekt belachelijk maken van alles en iedereen die deel uitmaakte van het politieke, sociale en culturele establishment. De beroemdste actie, waarvoor ze enige dagen vast zouden zitten, was het beramen van een taartaanslag op de Amerikaanse vice-president die op bezoek kwam in Berlijn. Veelvuldig kregen Teufel en zijn strijdgenoten te maken met de toenemende verharding van de overheid, de steeds openlijker repressie tegen protesten en de criminalisering van buitenparlementair protest. Het breekpunt zou de 2e juni van 1967 worden. Tijdens een demonstratie tegen het bezoek van de toenmalige dictator van Iran, sjah Reza van Perzië, aan Berlijn wordt zonder enige aanleiding de student Benno Ohnesorg door een politieagent in zijn rug geschoten, waarna Ohnesorg komt te overlijden. De daaropvolgende protesten die wekenlang in de hele BRD grote schade toebrengen, zijn ook de aanleiding voor het eerste grote proces tegen Teufel en kornuiten. Na 148 dagen ten onrechte in hechtenis te hebben gezeten worden ze vrijgesproken. Kort daarna worden ze wegens een verstoring van een kerkdienst, na diverse hoger beroepen tot een langere gevangenisstraf veroordeeld. De processen worden tot grote toneelstukken omgetoverd door het absurdistische optreden van de `Kommunarden’ en met name door Teufel. Politie, justitie en het gerechtelijk apparaat worden `en plein publique’ voor gek gezet. Na de aanslag op Rudi Dutschke en de meirevolte van 1968 verhuisd Teufel naar München om daar samen met zijn toenmalige vriendin – en later RAF-lid – Irmgard Müller en andere strijdgenoten vele nieuwe ludieke acties uit te voeren. In 1969 ontstaat vanuit de Berlijnse `Nimrodstrasse Kommune’ en de Münchener `Wielandkommune’ de `Zentralrat der umherschweifenden Haschrebellen’. De leden komen voor het merendeel uit het arbeidersmilieu – in tegenstelling tot de latere RAF – en zouden voor het overgrote deel later, via de `Blues’ en de `Tupamaros West-Berlin’ bij de licht anti-autoritair getinte stadsguerrillabeweging `Beweging van de 2e Juni’ terechtkomen, zo ook Teufel. Na een mislukte – ludiek bedoelde – bestorming van een bajes in Beieren, ter ondersteuning van de gevangenzittende student Reinhard Wetter, vertrekt een groot deel van de `Haschrebellen’ naar Italië en vandaar door naar Palestina voor een guerrillatraining. Teufel gaat echter terug en duikt onder omdat hij nog een straf uit moet zitten. Twaalf juni 1970 wordt Teufel opgepakt. In januari in het jaar daarop wordt hij tot 2 jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens brandstichting en het in gevaar brengen van mensenlevens. De veroordeling is enkel gebaseerd op zeer rammelend en indirect bewijsmateriaal. Teufel maakt een zware tijd door en begint als eerste van de politieke gevangenen van die generatie een hongerstaking om zijn detentie omstandigheden verbeterd te krijgen en wordt ook als eerste met dwangvoeding geconfronteerd. Teufel probeert zijn humor niet te verliezen maar heeft het bepaald niet gemakkelijk in de bajes. Als Teufel weer vrijkomt is de RAF reeds `opgericht’, zitten de oprichters al achter tralies om er nooit meer levend achter vandaan te komen en zijn een groot deel van zijn vrienden en vriendinnen ondergedoken en opereren vanuit de illegaliteit. Juli 1973 duikt Teufel weer onder, om pas ruim twee jaar later, in september 1975, opgepakt te worden. Teufel wordt dan al geruime tijd gezocht wegens vermeende deelname aan diverse acties van de `Beweging van de 2e Juni’, waaronder de beroemde `negerzoenen-bankoverval’ en de gijzeling van de Berlijnse CDU-lijsttrekker Peter Lorenz. Na een langdurig proces van 206 procesdagen, wordt Teufel in oktober 1980 als enige vrijgesproken omdat hij als enige aangeklaagde een waterdicht alibi heeft voor alle ten laste gelegde aanklachten. Teufel had bewust tot de afsluiting van de bewijsopname (na vijf jaar!!) gewacht voordat hij met zijn alibi’s voor de dag kwam, aangezien hij sowieso voor andere minder zware zaken, al verwachtte een straf te krijgen van vijf jaar, en justitie op deze wijze geen manoeuvreerruimte meer had om hem nieuwe zaken ten laste te leggen. Wederom had Teufel het establishment op groteske wijze voor schut gezet. De jaren daarna zou Teufel het rustiger aan gaan doen en jarenlang als gepassioneerd fietskoerier werken. De laatste jaren woont hij zeer teruggetrokken in Berlijn. Een zeer lezenswaardige biografie, waarbij de humor van de bladzijden afspat.