Azzellini, hoofdredacteur van het Duitse tijdschrift `Arranca!’, schreef een boek over het brede spectrum aan groepen en organisaties dat de laatste jaren het levenslicht heeft gezien in Italië. De massale demonstraties rondom de G8-bijeenkomst in Genua in juli 2001 vormden het voorlopig hoogtepunt. Azzellini ziet deze beweging als zeer hoopgevend en vindt het de interessantste sociale beweging in Europa van het laatste decennium. De auteur geeft enige voorgeschiedenis, diverse interviews met diverse bobo’s uit een deel van de Italiaanse beweging (de gerecyclede stalinisten van Refundazione Comunista, de mediagijle en centralistische Tute Bianche, Disobbedienti en Cobas). Bijster veel kritisch gehalte hoef je bij de auteur niet te verwachten. Klaarblijkelijk heeft hij nog nooit met mensen uit de door hem de hemel in geprezen kringen, zoals de `Tute Bianche/Desobbedienti’, samengewerkt. Want dan had hij geweten dat deze mensen, in tegenstelling tot wat ze met de mond belijden, andere groepen buitensluiten, de strijd trachten te monopoliseren, met name gefixeerd zijn op effectbejag, niet te beroerd zijn het op herenakkoordjes te gooien met lokale overheden, deels actief participeren in de parlementaire politiek en trachten bewegingen te centraliseren (waarbij ze zelf uiteraard de sleutelposities innemen en de eerste viool spelen). En als hij wel met ze heeft samengewerkt, dan is hij blijkbaar gecharmeerd van hun drang naar overheersing en sturing.