Ontwikkelingshulp wordt geacht goedaardig en belangeloos van karakter te zijn maar doet vaak meer kwaad dan goed. De `hulp’ levert vaak meer op voor de gulle gevers (investerende bedrijven) dan voor wie het bedoeld is. Sogge licht de sluier op over de achtergronden van en motieven voor het geven van ontwikkellingshulp vanaf de jaren ’50 tot nu. Het blijkt überhaupt al moeilijk te zijn om een goede inschatting te maken van de hoeveelheid geld die landen aan hulp geven; de bedragen worden overdreven en posten worden opgevoerd die niet onder de hulp vallen. Laat staan dat er gecompenseerd wordt voor wat landen eraan verdienen. Naast het feit dat ontwikkelingshulp financieel gezien niet belangeloos te noemen is, worden er ook (neoliberale) politieke voorwaarden gesteld aan de ontvangers. Dit kan desastreuze gevolgen hebben, niet alleen voor onderwijs en gezondheidszorg, maar ook voor de stabiliteit van het land in kwestie. Zo suggereert Sogge dat de Amerikaanse voorwaarden voor hulp aan voormalig Joegoslavië begin jaren ’90 hebben bijgedragen aan het uiteenvallen van het land en de daaropvolgende nationalistische gewelddadigheden: “Did it fall or was it pushed?” David Sogge is in dit boek op zoek naar een vorm van ontwikkelingshulp op basis van democratische en gelijkwaardige relaties tussen de ontvangers en de donorlanden.