In de jaren 1930 taande het principiële antimilitarisme in de internationale sociaaldemocratie. Als antwoord daarop ontstond de Internationale Socialistische Anti-Oorlogsliga in Nederland én België. Socialistische oud-strijders en militante jongeren sloegen de handen in elkaar. Geüniformeerd gingen ze de strijd aan met kapitalisme en fascisme, wat al eens een knokpartij met extreemrechtse milities ontlokte. De sociaaldemocratische partijen zaten verveeld met de militante organisatie die revolutionair geweld niet schuwde en zich ook op internationaal niveau wou ontplooien. Ze groeide immers uit tot een ongekende grootte en vormde een bedreiging voor partijgetrouwe socialistische jongerenorganisaties in Noord en Zuid. Het Plan voor de Arbeid van Hendrik De Man en de nakende wereldoorlog braken uiteindelijk het enthousiasme voor de Liga, die er in 1939 al een punt achter zette. In ‘Liever revolutie dan oorlog’ beschrijft Ruud Bruijns voor het eerst het ontstaan, de evolutie en de ondergang van de ISAOL.