Net zoals in de rest van Latijns-Amerika (en de rest van de wereld) is homoseksualiteit in Cuba een maatschappelijk ongeaccepteerde seksuele voorkeur. In Latijns-Amerika is met name de macho-cultuur daar debet aan. Ondanks alle mooie rethoriek is dus op Cuba, sinds de staatsgreep van Fidel Castro en zijn kornuiten in 1959, homoseksualiteit nog steeds iets waar je niet openlijk voor uitkomt. De auteur vergelijkt de huidige situatie met die van vóór Castro’s coup, had gesprekken met veel `maricones’ [flikkers], en ging op speurtocht in het semi-illegale nichten-circuit. Tevens onderzocht hij de nieuwe golf van homofobie die op Cuba uitbrak na de ontdekking van het AIDS-virus en de wijze waarop de Cubaanse regering met AIDS-patiënten omgaat [min of meer gedwongen opsluiting en afzondering in sanatoria]. Homo’s en AIDS-patiënten passen blijkbaar ook niet in Castro’s plaatje van de `Nieuwe Mens’.