We kennen de verhalen al. Denken we. Over onbetrouwbare mensensmokkelaars, overvolle bussen en boten, (bijna) verdrinken, dagen niet douchen en eten, door niet-vluchtelingen behandeld worden als oud vuil, maar ook: onverwachte vriendschappen, elkaar moed inspreken, volhouden. Maar eigenlijk kennen we die verhalen helemaal niet. Zeker niet op de manier waarop Ismaîl erover vertelt, wanneer hij bij het graf van zijn moeder staat, terug in Kobani. Daar vindt hij eindelijk de rust om te verwerken wat hem de afgelopen zeven jaar is overkomen toen hij aan de vooravond van zijn studie Koerdistan moest ontvluchten. Na lange omzwervingen kwam hij uiteindelijk aan in Ter Apel. In zinnenprikkelend Nederlands neemt hij ons mee op zijn overlevingstocht. Een tocht die – meer dan een opeenstapeling van aangrijpende avonturen – laat zien waar mensen op hun best en op hun slechtst toe in staat zijn. Ismaîl Mamo (1996) werd geboren in Koerdistan, Syrië, waar hij op het punt stond om geneeskunde te gaan studeren toen hij voor ISIS moest vluchten. Zeven jaar geleden kwam hij aan in Nederland en begon hij onmiddelijk de taal te leren. In 2022 ging hij viral met een filmpje waarin hij – inmiddels een jonge student aan de Arnhemse toneelschool – al zijn kleren uitdeelde aan vluchtelingen die onder erbarmelijke omstandigheden in Ter Apel verbleven.