Marinus van der Lubbe werd als jonge arbeider een enthousiast communist en ontwikkelde zich in zijn korte leven, uit ontevredenheid met de autoritaire partijpolitiek van de CPN, steeds meer naar links, zodat hij als links-communist, of beter gezegd als radencommunist eindigde. Rond de jaren dertig van de vorige eeuw kenden veel Leidenaars Marinus van der Lubbe als straatagitator, die de aandacht op zich vestigde door zijn optreden als werklozenactivist, waarbij hij demonstraties aanvoerde of uit protest de ruiten ingooide bij de Sociale Dienst. Begin februari 1933, kort nadat Hitler als Rijkskanselier was aangesteld, terwijl de leiders van de machtige socialistische en communistische partijen in Duitsland dit eenvoudigweg lieten gebeuren, besloot Marinus naar Berlijn te gaan, naar het ‘hart van Europa’, zoals hij het zelf formuleerde. In de hoop een signaal af te geven aan de Duitse arbeiders, die toen nog goed georganiseerd en bewapend waren, om in opstand te komen tegen dit systeem, stak hij op de avond van 27 februari de fik in de Rijksdag, de zetel van het Duitse parlement. De volgende dag bleek echter al gauw dat de zogenaamde arbeiderspers hier niets anders in zag dan een ‘nazi-provocatie’, waarvan Van der Lubbe, op heterdaad betrapt, het instrument zou zijn geweest. Zijn echte motieven, die helder en duidelijk uit de politieverhoren naar voren komen, werden in de media overspoeld door een intensieve lastercampagne. Marinus werd zelf vermalen tussen de raderen van de leugenmachines van zowel het nazi- als het stalinistische propaganda-apparaat. Op 10 januari 1934 werd hij onthoofd, nadat speciaal voor zijn zaak met terugwerkende kracht de doodstraf was heringevoerd. Eind 1995 vroeg Joost Seelen, filmmaker te Breda, de auteur of hij wilde helpen bij het maken van een documentaire over Marinus van der Lubbe en de Rijksdagbrand. Tijdens zijn speurtocht naar tijdgenoten/vrienden/bekenden en archiefstukken betreffende deze zaak stuitte de auteur op een prachtig archief van André Prudhommeaux, die in de jaren twintig links-communist was en zich in de loop van de jaren dertig tot anarchist ontwikkelde. Al snel werd hem duidelijk dat André Prudhommeaux in 1933-34 de gangmaker was van een betrekkelijk klein maar uiterst actief ‘Internationaal Comité voor de Verdediging en Rehabilitatie van Marinus van der Lubbe’, die toen nog in Berlijn gevangen zat. Van 1933 tot 1939 kende het Van der Lubbe Comité – buiten Nederland en Frankrijk – medewerkers in België, Engeland, Amerika, Zwitserland en Spanje, die teksten schreven, vertaalden en verspreidden om Marinus tegen de internationale lastercampagne te verdedigen. Uit ontevredenheid met vorm en inhoud van Seelen’s documentaire over Van der Lubbe: `Water en Vuur’, schreef de auteur een serie van drie artikelen die in het actieblad `Ravage’ werden gepubliceerd ten tijde van de filmpremière op het IDFA-filmfestival in november 1998. Daarin wordt de these van de eenmansactie uiteengezet. Vier jaar later werd een uitgebreide en geannoteerde versie van deze tekst opnieuw gepubliceerd door uitgeverij de Dolle Hond in Amsterdam. De Franse vertaling van deze tekst, hier en daar wat uitgebreid, vormt de kern van de onderhavige publicatie bij Editions Antisociales. In een speciaal voor deze editie geschreven nawoord wordt de historiografie rond Marinus van der Lubbe en de Rijksdagbrand uit de doeken gedaan en aangetoond hoe, en waarom, de herinnering aan de Rijksdagbrand zolang vervalst kon worden – en nog steeds vervalst wordt, tot op de dag van vandaag. Bovendien is deze uitgave aangevuld met een aantal documenten, zoals een correspondentie uit 1959 tussen André Prudhommeaux en enkele kameraden, waarin Prudhommeaux uitgebreid terugblikt op het werk, en de resultaten, van het vooroorlogse Van der Lubbe Comité. En dan treft men er ook nog een recente briefwisseling aan tussen de auteur en de samenstellers van het vorig jaar in Frankrijk verschenen boek: Marinus van der Lubbe, `Carnets de route de l’incendiaire du Reichstag et autres écrits’, waaraan de auteur een belangrijke bijdrage heeft geleverd maar dat hij evenwel fors bekritiseert. In het eerste deel van het speciaal voor de Franse editie geschreven nawoord wordt ook heftig gepolemiseert tegen de werkwijze en presentatie van feiten door de auteurs Reeve en Pagès van het genoemde boek.